czwartek, 29 października 2015

kronikarsko

Jesień galopuje, i choć jakoś mi to nie przeszkadza w kwestii jesieni, to raczej nie jest mi to obojętne w kwestii życia.
W tym umykającym czasie dziecko nasze średnie, chodząca empatia, bystra głowa i uśmiechnięty komik w jednym skończył dziewięć lat i jest naszą prawdziwą perłą i radością, a najmłodsze nauczyło się udawać psa, bawić się w "nie ma Leosia", pokazywać rozłożonymi rączkami, że czegoś nie ma, oraz unosić ręce w górę na hasło "jaki duży jest Leoś"?. Pięknie także wspina się po schodach, szybciej, niż jestem w stanie pomyśleć. Bramki musimy szybko montować. Nadal nie chodzi samodzielnie, za to zasuwa na kolanie wspomagając się stopą drugiej nogi (bardzo skomplikowana ewolucja, trudno powtórzyć, nawet po jodze). Mówi "dupa" (tak karma).
Udały nam się dzieci. Najstarsza, ciut już zbuntowana, jest bardzo inteligentną i zaangażowaną dziewczyną. O synach już poczytaliście, dopowiadać nie trzeba. Muszę sobie zbyt często to głośno powtarzać, szkoda, że na stałe we łbie nie zostaje.
Poza tym pisuję od niedawna w portalu ohme.pl
To dla mnie spore wyzwanie, zajrzyjcie (klik), napiszcie, co o tym sądzicie. Będę zobowiązana.