piątek, 30 stycznia 2009

The simple things.


Czasem błądząc po internecie, trafiam tam, gdzie nie powinnam. Na przykład tu. I wiem, że nie powinam czytać, nie powinnam klikać, a mimo to robię to. I dojść do siebie nie mogę przez kilka dni. Jestem w trakcie takiej rekonwalescencji po niepotrzebnych wizytach. Płakać mogę w zasadzie już teraz natychmiast. Łzy czają się tuż pod powiekami. Klik i są. Bez żadnego wysiłku. Przepłakałam cały zosiny dzień babci przedszkolny. Teraz właściwie też oczy mam mokre. Nie wiem, brak słońca, zima, groza grypy, zmęczenie, nie wiem. Jestem jak pusta opona. A tak naprawdę to napełniona łzami opona. Lekki ucisk i proszę, tryskają łzy.
To może już pójdę.
Smutno mi bez powodu. Macie tak czasem?

środa, 28 stycznia 2009

maybe the best has yet to come.


Widocznie nie mam o tym napisać. O pewnych dwóch maleńkich dziewczynkach. Cokolwiek napiszę, znika.
Tak jak słowa, które mam w gardle uwiązane.
Ściana. Niesprawiedliwy los. Niewypowiedziany żal.

niedziela, 25 stycznia 2009

happy-go-lucky


Dacie wiarę? (jees, jakie dziwne to sformułowanie) Mamy dziś na wspólnym koncie szóstkę. Szczęściarze z nas, prawda.
Magiczna cyfra dla jednych oznaczająca bogactwo materialne, dla nas duchowe. Sześć lat temu przysięgaliśmy sobie dozgonną miłość. I wierność. I uczciwość małżeńską. 12 lat, jak mawia ślubny, bo lata na froncie liczą się podwójnie, wspólnych trosk, radostek, szczęść i kłód pod nogami. Dwoje cudnych dzieci. Kredyt. Tak wiele nas łączy...
W prezencie od rodziców dostaliśmy noc. Czyli wolny wieczór z okolicami. Dzieci do dziadków (czy kiedyś już wspominałam, jaka to cudowna instytucja?). A my? W kinach huragan. nudy. Najedzeni jesteśmy po dziurki w uszach (pyszną pizzę dziś podałam). Zostaje spacer szarym marcinem, w miłosnym splocie palców. A później, już nie napiszę co sie bęzie działó.
Mój mąż dziś doznał olśnienia, iż nasz ginekolog, który nam Franciszka transportował, do Dżordża Kluneja jest podobny (i stało sie jasne, dlaczego biegam kurcgalopkiem na każdą comiesięczną wizytę i gatki przez głowę zdejmowałam).
Nic, ktoś mi przez ramie zagląda i komentuje na żywo, co tu wypisuję. Nieco mnie to tylko mierzi, więc kończę.

sobota, 24 stycznia 2009

noone told that was gonna be this way?


A psik.
Oczywiście i mnie dopadło na dobre. No ale nic, walczę jak mogę. Witamina C, rutyna, rutozyt (czy już brzmię jak reklama produktów farmaceutycznych?), whatever. W poniedziałek do roboty, cały tydzień unikałam pracy zawodowej jak mogłam, nie mogę się więc teraz jakimś katarkiem wykpić. Twardym trzeba być.
I w zasadzie jestem po sesji. Phi (powiedziała i zemdlała). Jutro zaledwie wynik z historii i co, no tylko wpisy. A jaka rewelacja dziś wyszła, znieśli egzamin praktyczny na koniec roku, będzie zaledwie jeden po 5 semestrze. Stają tym samym frontem do studenta (taaa, do jego kieszeni, zatrzymują każdego na trzy lata, bez względu na jego możliwości...)Usłyszeliście kiedyś "nie każdy musi mieć maturę/magistra"? Ja wielokrotnie (nie do siebie, nie). A tu dupa, okazuje się, że każdy może. Jak zapłaci. Brrrrr.
No to się teraz zabieram do tyh książek odkładanych i nie mogę uwierzyć, że nastał czas, w którym nie muszę się uczyć, mogę wypić herbatę i obejrzeć film i zagrać z dzieckiem i zajrzeć do Twojego Stylu i wyprasować himalaje prania...wróciła codzinność. Stęskniona.

piątek, 23 stycznia 2009

I'll be there for you.


Skończyło się zimno, teraz wszyscy uwiesili się na grypie. Wiadomości, panorama, fakty, gazeta, radio chilli, mama, teściowa, babcia, listonosz, sklepowa... wieje grozą. Nienawidzę powiewu grozy. Dwa lata temu czułam sepsę na szyi, ten złowrogi szelest za uchem, teraz grypa. A to zaledwie grypa. A ja - pełna gotowość. Panika czai się w przedpokoju. Od czasu do czasu (w porze wiadomości na wszystki kanałach) zagląda bezczelnie do pokoju. Cholera jedna.
Wczoraj zapodałam sobie kieliszek wyborowej w celu wytłuczenia dziadostwa w organiźmie. Jezu, jak mnie siekło... pomroczność ciemna, sen instant.
A teraz, zamiast kucia słówek (powiew grozy kolejny, u nas przeciąg non stop), oglądam przyjaciół, zaśmiewając sie do łez, wycieram nosy (juz trzy, własny doszedł), nasłuchuję, czy kaszel już nosi znamiona stanów zapalnych dolnych dróg oddechowych, podziwiam obrazki od córki w momentach szczerego odruchu darowane, i podziwiam stertę książek na biurku ze słownikiem na szczycie i nie wyciągam wniosków, że NIC nie umiem...
No nic, dużo zdrowia wszystkim w nadmiarze życzę i spadam. Na przyjaciół, odcinek drugi.

czwartek, 22 stycznia 2009

czas relaksu, relaksu, relaksu to czas...


U babci byłam. 12 kilometrów w półtorej godziny, kto wymyśla duże targi budowlane w okolicach dnia babci i dziadka,  grzecznie pytam? I jak już od babci wracałam po wizycie, w korku, no przecież jak inaczej, narzekałam w głos
-Kiedy ja mam się uczyć, jak wiecznie w korkach wystaję (i tym samym przekonać Zosię, żeby może z odwiedzin u drugiej babci zrezygnowała).
-Mamo, ja wiem, jak będziesz się mogła łatwiej pouczyć. Możesz jedno dziecko, mnie na przykład, zostawić u babci na noc i będziesz miała wtedy tylko jedno dziecko (nie da się ukryć) i spokój. Proste.
Proste.
Tę noc spędziliśmy we troje.
Katar nieletnych łagodnie i płynnie przeszedł w kaszel. Podaję więc syropy i tabletki z witaminą ce i czekam. A grypa szaleje i coś mnie w nosie szczypie, no żebym nie zapadła, bo będzie gorzej.
No nic, wszelkie mądre i mniej mądre przemyślenia przefiltrowały sie przez mózg niczym gąbka i utonęły w czasoprzestrzeni. Porządki. Nauka. Katary. I jeszcze raz...

wtorek, 20 stycznia 2009

this is the life


Nie ogarnęłam rzeczywistości_bez_dzieci. Nie umiałam sobie zupełnie zorganizować czasu, który, niczym rącze źródełko, przeciekał mi przez palce. Nie potrafiłam się nie spieszyć, wiecznie w biegu nawet już po egzaminie. Wszystko razem do kupy spowodowało postanowienie, że następny taki wyjazd odbędzię się bądź w moim towarzystwie, bądź w ogóle. Koniec. Kropka. I już.
A teraz, wraz z dwoma katarami, puzzlami, kolorowankami, herbatą z cytryną i miodem, tkwie w domostwie z resztką śniegu za oknem, czekając na wiosnę.
Przede mną troche nauki, ale lekutko trochę, zaledwie trzy przedmioty, porządki, kupno pralki (zgodnie z przewidywaniami, pralka nr 1 w naszym życiu has gone and is dead), i kompletuję lektury na luty, gdyż luty ogłaszam miesiącem książki (maj? jakimaj! maj jest passe, w maju jest sesja). Zaczynam od Milaczka, jest jeszcze trzecie rozlewisko, ta kronika mafijna, merde drugie i trzecie i koniec pensji. Marcowej.
Jeszcze tylko chcę Wam powiedzieć, iż czasem w notkach coś linkuje (np. adres do Marynarki, albo do chilli radia, ktore znam od pierwszej, też teraz zalinkowanej) i nie widać tego zalinkowania, bo nawwet nie podkreśla słow z ukrytymi linkami i tego też nie ogarniam, jestem noga, lewa w dodatku, z komputera, htmlu i innych kwiatków, well. Szukajcie więc, a znajdziecie.

piątek, 16 stycznia 2009

where're you gonna sleep tonight?


Kopnijcie mnie w żyć (whatever the spelling is, srsly), bo nie wytrzymam, błagam, tak?
Mąż właśnie spakował ekwipunek i uszykowaną wczoraj torbę nieletnich i się zwinęli. Na weekend. Żebym mogła w spokoju zgłębiać tę historię. A ja co? A ja w ryk.
Ostatni taki wyjazd, jak Boga kocham. Niech se wyjeżdżają, ale na noc do domu i bez gadania w ogóle. No nic. Apacze, Siuksowie, Chipchiowie (chipchie???) i pozostali ciągle w odwodzie.
Odczarowuję tę szarą rzeczywistość poprzetykaną jedynie promieniami słońca doskonałym radio chilli, świeczkami zapachowymi made in Sweden i hektolitrami herbaty i walczę.
I czekam na kuriera. Ma przywieść mężowsko urodzinowy prezent ps2. Niech się chłop ponadtrzydziestoletni ucieszy pierwszą w życiu konsolą gier. Każdemu się należy, c'nie? 

sobota, 10 stycznia 2009

Odbiór. Wyłącznie.


Oj no i tak.
Wszystkie w ciąży. Moja bratowa też, obecnie w szpitalu, ech, rzyga dalej niż widzi, trzeba ją nawodnić. O kciuki nieśmiało proszę.
A ja, po otrzymaniu kolejnej piątki, przechodzę na odbiór, styczeń w pełni, sesja in progress. Za tydzień historia cała, za dwa zaliczenie z gramatyki, fonetyki i komunikacji matko jedyna, dwa tygodnie z życiorysu. Jakie to szczęście, że mam zaliczoną filozofię, chyba bym osiwiała do ostatniego włosa pod pachą (których nie mam, bez obaw, pochłania je maszynka zanim zdążą ujrzeć śwaitło dzienne). Otwieram więc swoje zwoje i nastawiam się na przyswajanie informacji. Co razem z pracą zawodową, obowiązkami domowymi i dojazdami wteinazad daje ciekawe połączenie dla niektórych niewyobrażalne. Dla mnie konieczne.
No to lecę opracowywać tych tudorów i stuartów. A następnie Apaczów i wojny secesyjne. Dam radę, dam radę, dam radę, dam...

środa, 7 stycznia 2009

na ulicach cichosza


Wiem. Dobrze wiem (potrafię ranić tak jak nikt... zawsze mi od razu przychodzą do głowy piosenki), że absolutnie każdy wspomniał już o zimnie. Rano jednakowoż (a z domu wyjeżdżam przed siódmą) na prowincji jest jeszcze mroźniej, i kiedy mieszczuchy narzekają na minus pierdylion u nas jest minut srerdylion i co? Myślę, że jest już tak zimno, iż różnica kolejnych kilku stopni na minus (notkę sponsoruję słówko "minus") nie robi żadnej różnicy. Odtajanie trwa godzinami i właśnie, gdy człowiek poczuje się w miarę komfortowo, należy wrócić na drugą, złą stronę ściany.
Ale przecież się ociepliło, jest już zaledwie dziesięć stopni mrozu i tylko trochę prószy (matko jedyna, Ola, DZIĘKI!) przecież, jezdnie są czepne, zima jest cudowna (niech no jeszcze kiedyś usłyszę, jaka to cudowna pora roku - wydepiluje wnętrze nosa. Gratis.)
W pracy mnie wkurzyli, nie przyznano mi dodatku motywacyjnego, nie poprzeklinam, bo nie pomaga mi to ostatnio, zreszta co mi po 60 złotych brutto. Budżetówka, so to say.
I tak, o, dopadła mnie codzienność i nawet dobre stopnie (niektórzy mówią na mnie kujon, ale ciiii) cieszą mniej i kurwa co jest tak biało za oknem??????
--------------------------------------------------------------------------------------

Już wszystko jasne. Ta irytująca biel, ten wkurzający bałagan i denerwująca dyrekcja... nie można winić nikogo, jeśli wina jest po mojej stronie. Jako, że przez kilka lat zmagałam się z nieprzewidywalnością cyklu, nie zdążyłam przywyknąć do księżycowych odległości po powiciu drugiego potomka i nie rozpoznałam klasycznych objawów PMS, które właśnie ustąpiły i przynosząc błogi spokój i pierdolony ból brzucha, ups, już nie będę.
Tak mnie naszło na prysznicowe rozważania dziś i pomyślałam o własnym toku nauki.
Orłem to ja byłam, w podstawówce ostatnio. W liceum państwo profesorostwo szybciutko pokazało mi moje miejsce, ale czy upadłam? Ależ. Już w klasie maturalnej miałam pasek na świadectwie i egzamin dojrzałości na same piątki. Czy pofrunęłam wysoko? Nic bardziej mylnego. Prawdziwe państwo profesorostwo podcięło mi skrzydła raz kolejny, uznając, iż na studia na TYM uniwersytecie dobre świadectwo z renomowanego liceum to kicha i na egzaminach pokazało mi drzwi. W przenośni. (tak, zdawałam egzaminy wstępne i starą maturę, matko z córką, jaka jestem stara). Ta porażka, studia zaoczne, trochę z obowiązku, praca, kursy, praca, praca i wszystko wokół i chyba wiek już nieco starszy niż pełna ambicji nastolatka sprawiły, że samoocenę mam tak na wysokości sutereny. Do dziś. (może dlatego określenie kujon to dla mnie balsam...).
I dlatego wybrałam kolejne studia już nie na TYM uniwersytecie. Fenkjualot.
Moja obecna alma mater opinię ma przeciętną, tak. Marynarka Wam powie. Studenci prezentują wiedzę i umiejętności naprawdę różne. Żeby jednak dostać te piątki moje wymarzone i te czwórki z plusem i czwórki (jeszcze żadnej trói czy dwói nie złapałam, kujon, powiadacie?) muszę się naprawdę solidnie napracować (i dlatego teraz zamiast się uczyć, piszę i jak dostanę tróję, to wiecie na kogo będzie????) i poświęcam na to każdą dostępną chwilę, dziennie ze dwie godziny jak nic. Nie wiem, jak potoczą się losy moje i moich kolegów, wiem jednak, że ta nauka to dla mnie jeszcze duża frajda.
Moja koleżanka dobra, z którą ostatnio nieco, ku memu smutkowi, kontakty się poluzowały, też nie trafiła na studia na Uczelnię Najlepszą, poszła za to na inną, gdzie nie dość, że spotkała Mężczyznę Swego Życia, Partnera, Męża, Ojca swych Cudownych Dzieci, zdobyła jeszcze zawód, w którym odnosi nie lada sukces.
I może właśnie tu, nie wśród orłów (którym podcina się skrzydła, czego doświadczałam na TAMTEJ uczelni nierzadko), ale wśród ludzi pozytywnie do mnie nastawionych, którzy uczą i wymagają, ale nie szydzą z tych, którym idzie gorzej, zdobędę wymarzony zawód i nie stracę pasji i zdrowia?
A, zobaczymy jak się sprawy potoczą. Póki co zaczynam sesję i zamiast zgłębiać meandry historii Wielkiej Brytanii, przelewam myśli na ekran, nie wróży to dobrze, ekhem, niestety.
To spadam, bo przydługi mi ten nibypees wyszedł. Nie mylić z peemes. Nie, już zen...kwiat lotosu...flauta kompletna...

sobota, 3 stycznia 2009

I get knocked down but i get up again


i tak widzicie, ciągle grzebię w tych phrasalach. I nawet piosenki wyszukuję. A co powinnam robić? Wiadomo. W związku z tym, że nie mogę się zabrać, mam już posprzątane (jakbym przed świętami gruntownie nie sprzątała, poświętach też zresztą, kiedy ja nie sprzątam, anyway), wyprane, powieszone, obiad skonsumowany, zakupy nabyte... to wszystko zamiast nauki, też tak macie? Na glanc przed sesją będę miała chatkę wybłyszczoną.
Ale czy ja już się chwaliłam, że mam samochodód? Piękny czerwony japoński??? I właśnie dziś zabrałam go na babską przejażdżkę po second-handach? Pierwszy raz? (rano połówka mi wymieniła opony na zimowe, bo z deka ślisko i sypie ten puch marny). Jestem oczarowana, acz przed oczami wiecznie ta krzyżówka z kraksą i ciarki na plecahc, nie wiem, czy kiedykolwiek zapomnę...
No nic, komu w drogę, temu słownik longmana, starsze nieletnie w kinie na Madagaskarze (to jej pierwsza wizyta w kinie, więc kciuki) z wujostwem, młodsze nieletnie drzemie popołudniowo, mąż u sąsiadki ZAKŁADA ZIMOWE OPONY, co.
To ja lecę się uczyć, później czasu może być za mało (matuchna kochana napiekła pączków dla pułku wojska, wprosiliśmy się na wieczór, wszelako wiadomo, że niezdrowe są, to im pomożemy skonsumować).
oł dżi. Napisałam pułku przez ó, matko, już poprawiłam... czy to należy leczyć? To, że by mi to spać nie dało????

czwartek, 1 stycznia 2009

It all comes down to phrasal verbs, unfortunatelly


Otóż okazało się, iż nasz awangardowy (he, hehehehe) sposób na spędzenie czasu przełomu lat, okazał się pomysłem szeroko w tym roku powielonym. I tyle, jeśli chodzi o oryginalność naszych idei. Zasięgnąwszy informacji, wyszło, iż całkiem spora część rodziny i znajomych (nawet tych typu „party people”), spędziło ten wybitnie taneczny wieczór grzejąc kanapę. No well, nie byliśmi jedyni, o Boże, no.
Tuż po 22 położyliśmy nieletnich (połówka położyła, żeby była jasność, ja zajrzałam do swojej dziennej dawki phrasal verbs, tak, ale nie, nie przyswoiłam ich należycie). Następnie ponarzekaliśmy na doskonałe propozycje kanałów telewizyjnych maści wszelakiej, obejrzeliśmy film nagrany wcześniej, spóźniliśmy się o minutę na koniec roku, lub też początek, jak kto woli, i już tuż po życzeniach przenieśliśmy swe zmęczone ciała w ciepłą pościel (ciągu dalszego nie będzie, hmm, hmm).
A dziś wyspani, wypoczęci, bez bólu głowy i ogólnego rozdrażnienia jakże charakterystycznego dla dni „po”.
I dlatego właśnie, że mam umysł świeży, noworoczny, nieskażony trunkami, uczę się. Frazali. A co!