niedziela, 17 marca 2013

rozeźlenie

Mimo pozornie sprzyjających mi hormonów, mimo że słońce nie chowa się za chmury, że zachodzi znacznie później, a wstaje wcześniej, mimo że dzieci tfutfutfu zdrowe, mam doła głębokiego jak stąd do Australii.
Drażni mnie kaszel, drażni mnie perspektywa spirometrii, drażni mnie niewiadoma, drażni mnie koniec książki, drażni, że chomik nie dysponuje tym, czego szukam. Nie mogę się wyżyć na orbitreku, bo kaszlę, nie mogę potańczyć na kinekcie, bo kaszlę a do tego po kolejnej reklamacji ma kłopoty z dźwiękiem, drażni mnie pośpiech i to, że to wszystko razem do kupy wzięte NIE JEST warte tylu podrażnień! Źle mi z tym narzekactwem, z tym, że z płakania mogłabym nieźle żyć, chciałabym wreszcie odetchnąć pełną piersią, i żeby mi to białe gówno zlazło z oczu, żebym mogła ciepnąć kozakami w najodleglejszy kąt strychu, przewietrzyć puchową kurtkę i schować ją głęboko, chciałabym ubrać baleriny i wyjść ze śmieciami prosto z kuchni, w swetrze, bez ryzyka złapania kolejnej tej zimy infekcji.
Szamanka twierdzi, że to stres i napięcie. Że to nadnercza i jelita. Kłuje i karmi, każe czekać. Czekam, łkając w poduszkę, gdy nikt nie widzi.
Patrząc na to wszystko z perspektywy Pollyanny (coś jeszcze pamiętam z tej klasyki), mąż jest w pełni formy i staje na wysokości zadania obejmując mnie, gdy nastrój nie pozwala mi podnieść się z posadzki.

środa, 6 marca 2013

Plany

Ponieważ do uporczywego kaszlu przyplątało się jeszcze zapalenie nerwu międzyżebrowego (sama se zdiagnozowałam, przecież nie będę z każdym bólem latać do lekarza), każde kaszlnięcie i gwałtowniejszy ruch okupiony jest rwącym szarpnięciem pod samą piersią, moje życie nabrało nowego wymiaru, chodzę bowiem permanentnie zgięta bądź z powodu szarpiących ataków kaszlu, bądź z powodu szarpiącego bólu. Mówcie mi paragraf. Wspomogłam się więc ibupromem, po to je chyba wynaleziono, żebym mogła raz na rok kilka połknąć, nie? Nie żeby od razu, co wy, ale po troszku.
Ale nie, nie narzekam, wybieramy się przecież niebawem na wakacje w uroczysku, zaczynam kompletować muzykę na długą drogę i powolutku wierzyć, że się uda!

sobota, 2 marca 2013

nerw

Wielki post jawi mi się słowami ciśniętymi teatralnym szeptem i rytmicznie przykurczającymi się polikami pod wpływem kompulsywnych zaciśnięć szczęki i żuchwy, razem. Nie denerwuję się, no co wy, jestem całą sobą zenem (ale nie zenkiem), kwiatem lotosu na spokojnej tafli jeziora, bierzcie ze mnie przykład (tylko nie weryfikujcie mojej wersji z wersją mojej córeńki).
Zaczęłam terapię u chińskiej znachorki (uroda typowo aryjska, nie można dać się zwieść pozorom!), łykam zioła w postaci czekoladowych kuleczek, poddałam się akupunkturze, wierzę z całej siły, że to działa, kaszel z sucho-duszącego przerodził się w wodnisto mokry, nadal męczący, tak ma jednakowoż być, aż się organizm nie wyczyści. Czekam, całą jestem czekaniem (oprócz tego, że kwiatem lotosu, prawda).
Acz cząstka mojego czekania odetchnęła, gdyż z dalekich szczytów wróciła moja Przyjaciółka, kamień z serca spadł dość głośno.
Mam pod dachem dwie kozy rabina. Kilka miesięcy wspólnej kohabitacji przed nami. Trzymajcie kciuki.