środa, 31 października 2012

wyniki

-Jak na zdrową, robicie wokół mnie ciut za dużo zamieszania. Czuję się doskonale, dziękuję. Lekarz nieco skonfudowany zlecił jednak szereg badań krwi, osłuchał, orzekł, że zapalenie płuc nie ma się lepiej, więc dopisał torbę leków, i kazał upuścić trzy fiolki (pielęgniarz dał się wciągnąć w rozmowę o upuszczaniu krwi i jego wpływie na łagodnienie narowistego charakteru, jest dla mnie nadzieja), i czekać. Po godzinie uśmiechnięty powiedział, że źle nie jest, a wyniki rokują. Pożyję (bo wyobraźnia podsuwała mi białaczki, szpiczaki i inne nowotwory). Tata uderza do mojego rozsądku, dziecko, rzecze, weź się wstrzymaj, kwiaty w tym czasookresie są drogie jednakowoż, nie umieraj. To się wzięłam. Kontrola w poniedziałek. Mam się oszczędzać i dobrze odżywiać, jasne. Garści leków skutecznie zapychają żołądek.
Reasumując, nie było mi w tym szpitalu do śmiechu ani przez moment, nie byłam specjalnie rozmowna, oprócz sytuacji z lekarzem i pielęgniarzem, tam zagrałam po całości kozacko, cały szpitalny zgiełk wybitnie mi nie służy, ale komu służył kiedykolwiek? (to znaczy, moja babcia na przykład lubiła do szpitala chodzić, miała kumpelki i kompleksową opiekę, ale miała też koło 90 lat, mieszkała w mieście powiatowym, w którym znała lekarzy i pielęgniarki i każdego żyjącego siedemdziesięciolatka plus, także dla niej było to wydarzenie towarzyskie). Ulżyło mi nieco. Mam tydzień z hakiem na wypionowanie się totalne. Do dzieła, dziewczyno.

wtorek, 30 października 2012

hallowe'en

Muszę upuścić sobie trochę, bo nie zwytrzymię (jak mawiali moi podopieczni w świetlicy terapeutycznej, w której wolontariatowałam kilka lat temu).
U Zosi w szkole miał się odbyć bal. I wycofał się organizator, szkoła poprosiła rodziców o kontakty. I się zaczęło, gdyż ktoś pomylił daty i potencjalny organizator wyprodukował program halloweenowy. Program zakładał malowanie twarzy, tańce, strachy na lachy i doskonałą zabawę. Szczegółów naprawdę nie pamiętam, ale brzmiało to wszystko bardzo sympatycznie. Forum jednakowoż zatrzęsło się w posadach. Ułaskawiać ZŁE duchy? Pozwalać pędrakom na kultywowanie pogańskich uciech? Nie tak chowamy nasze dzieci, nie w takim kierunku, nie popieramy, protestujemy, nasze dzieci brać w tym udziału nie będą.
Nie, no rozbawiło mnie to trochę, bo mimo wychowania dzieci w duchu katolickim, nie zamknę im oczu i nie zabiję chęci zabawy. A we Wszystkich Świętych, wedle polskiej tradycji, pójdziemy w zadumie ale i wesoło wspominać bliskich nad ich grobami (albo i nie pójdziemy, bo nam zdrowie przeszkodzi, lub raczej jego brak). Nie wspominając, że choinka to też pogański obrządek.
Bal okazał się być andrzejkowym, co niektórym rodzicom też nie wpisuje się w ich idee (my nie wróżymy, nie obchodzimy, bla bla bla), sfory zażegnane jednym zgabnym mailem rozsądnej mamy, by nie roztrząsać kwestii religijnych, ale nic mnie nie dziwi bardziej niż przesada.
A Was?

...............

kilka godzin później, kilka ataków serca później, Zosia wraca od lekarza z tarczą, jest lepiej, rtg not this time, milady, kamień, który spadł mi z narządu mógłby być podwaliną pod Downton Abbey przynajmniej. Nie ma większego lęku niż o własne dziecko. Nie ma.

show must go on

Po porannej dawce łez i wzruszenia (odkryłam posty, których wcześniej nie widziałam, posty do Syna, rezolutnego siedmiolatka, który nie ma już mamy), muszę wstać, zabrać się za siebie, wziąć wszystkie wziewy, tabletki i osłonowce i zdrowieć.
Przygód ze służbą zdrowia to jeszcze nie koniec: dziś do kontroli stawi się Zosia, u której też tydzień temu podejrzewano zapalenie płuc, i która czuje się dobrze, choć ciągle jeszcze kaszle. Ale ona czuła się dobrze cały czas.
Jutro mam się stawić na izbie przyjęć, w celu dogłębnej analizy przyczyn i przebiegu choroby, przefiltrują mi krew, może zrobią spirometrię, moja bujna wyobraźnia podsuwa sto jeden scenariuszy, jeden gorszy od drugiego, próbuję myśleć pozytywnie na temat dzisiaj i jutro, ale czasem się nie da, po prostu się nie da.

poniedziałek, 29 października 2012

bajki dziś nie będzie na pewno

Nie poznałam Jej osobiście, a jedynie na ekranie. Jak jednak na taką znajomość, poczyniła wiele zmian w moich ustawieniach.
No i chyba też tu zaglądała.
Jak tu nie ryczeć, gdy łzy spod powiek ciurkiem ciekną same.
Oby było Ci dobrze, tam gdzie jesteś, Joanko. A pewnie jesteś wszędzie.

chcecie bajki?

To niestety trzeba przejść na inną stronę.
Moje zapalenie oskrzeli przeszło w zapalenie płuc. Mimo, że czuję się lepiej, że leżałam do wczoraj plackiem, że brałam antybiotyk (a może cholera wzięłam niepotrzebnie, osłabiłam i dałam szansę na dalszą ekspansję?).
Nie wiem, co robię źle, ale kara mnie niewspółmiernie.
Jak chorować, to po całości, prawda.
Nie. Nie jest mi dziś absolutnie do śmiechu, jadę się wieczorem skonsultować z zaufanym lekarzem. Bardzo się boję.

niedziela, 28 października 2012

czas

Ponieważ okolicę naszego domu ominęło to niebywale piękne białe gówno lecące z nieba, nie zostawiło po sobie żadnego śladu jeszcze, a do tego słońce od rana grzało pracowicie, mąż w okolicy południa rzekł: basta, bluza, kurtka, szal i czapka i wyleź na dwór, cobyś kolorów nabrała, kobieto, niechby tylko rumieńców od zamarzania. I poszliśmy. Zarzuciłam nawet aparat na ramię, ale relacja będzie, jak się sprzęty dogadają, bo odmawiają współpracy, ten mój laptop kulawy i aparat, jak pies z kotem. 
Zdarzyło mi się w ogóle pierwszy raz w życiu, że zapomniałam o zmianie czasu, mąż wstał, pokornie prawie na czas zjawił się w pustym kościele, zwątpił, zawrócił, ale nawet wtedy nie pomyślał, w domu zły zaczął wspominać, że nic na ostatniej mszy ksiądz nie mówił, ale znów, umówmy się, on specjalnie ogłoszeń nie słucha, może coś się zmieniło. I nadal NIC. Dopiero po śniadaniu, gdy w galopie myśli próbowaliśmy dojść do przyczyn porannego nieładu, radio nam podrzuciło. Co nie przeszkodziło mężowi utyskiwać na duszpasterza, który nie wyszedł na przeciw oczekiwaniom wiernych (ok, jednego wiernego). 
Zapominam, gubię i mylę. To wszystko zapewne skutek grypy, a moje niepowodzenia znalazły właśnie swe usprawiedliwienie na kilka kolejnych miesięcy. 
Napiłabym się wina, butelka od dwóch tygodni dumnie pręży pierś na parapecie, a ja co, no, na antybiotyku się nie zaleca. Kilka dni jeszcze i butelka dokona żywota. 
A u Was jak? Śniegi stopniały?

sobota, 27 października 2012

parszywie

Październik obfituje u nas w rodzinne wydarzenia: urodziny syna, urodziny teściowej, imieniny teściowej. Dzień po dniu. Gęsto. Grubo. Telefonicznie. Kablowo. I może lepiej, że tylko przez łącza światłowodowe, te bowiem nie przenoszą wirusów.
Albowiem wczorajsze lepsze samopoczucie gdzieś się zawieruszyło, szumi mi w uszach, kaszel dusi, drzemki urządzam sobie tu i tam i jeszcze tu, gdziekolwiek przysiądę, nie zdecydowałam się na przeobleczenie z bielizny nocnej na dzienną, koafiura również adekwatna, czyli bardzo przedwczorajsza. I wybierz się dziś do teściowej na imieniny w tym stanie. Lepiej jednakowoż zadzwonię.
I ten śnieg za oknem, mój Boże, październiku, weź się w garść!

piątek, 26 października 2012

Downton Abbey

Moje przedłużające się zwolnienie, powoduje nagły przypływ twórczej mocy, chęci przelania na ekran, tego, co obecnie w mojej głowie siedzi, i muszę sę z Wami podzielić moimi refleksjami na temat ulubionego ostatnio serialu (no bo ile można o duszącym kaszlu). O Downton Abbey będzie, o tym, że Cloudy widzi w kuzynie Matthew młodego Lisa i tak, ten obraz już zostaje, nie odwidzę tego, nie da się, że Lady Violet jest obłędną starszą panią i tak bardzo przypomina mi moją babcię, są charakterologicznymi bliźniaczkami, nawet mimikę mają podobną, to niebywałe, Lavinia wygląda identycznie, jak moja przyjaciółka z młodości, z którą szalałyśmy w młodzieżowym periodyku, a która zrobiła w Anglii doktorat z anglistyki i włada  językiem Szekspira nie gorzej od niejednej Brytyjki, Lady Edith jako żywo przypomina mi Cashew, którą znam jedynie z fotek Zuzanki i z kilkunastu blipnięć. Uwielbiam Annę Smith i Mr Batesa, ze smaczkiem podglądam ówczesne konwenanse, jest to piękny serial, wzruszający i zabawny, nie sądziłam, że tak mnie pochłonie.
Tak, zaczynam ten weekend, kolejny już zresztą, bez mopa w łapie i z niewysprzątanymi łazienkami.
I mam to gdzieś...

I feel good, tralalalalalala.

No nic, musi być, idzie lepsze, dziś nabrałam ochoty na kawę i wypiłam ją ze smakiem!
Mam już wszystkich w domu, magiczne słowo "piątek" brzmi w uszach kojąco, uwielbiam piątkowe popołudnia z ich perspektywami, szczególnie biorąc pod uwagę, że czuję się coraz lepiej i od dwóch dni nie mierzę sobie temperatury.
Nie będę ukrywać, że do mojej rekonwalescencji znacząco przyczynił się wczoraj mąż, który potajemnie wyjął z paczkomatu przesyłkę z McDusią i Szopką, tę łągodniejszą łyknęłam jak gajor, na dwa posiedzenia, Zośki jednak się nie da, tam smakują frazy, tam grają słowa, tworzą harmonijne trójdźwięki, dozuję ją sobie powoli.
I jeszcze Downton Abbey, już się martwię, co zrobię, gdy się skończy drugi sezon, czy znów dam się rozpieścić amazonowskiemu biuru obługi klienta? (i tak, owszem, powinni się od nich nasi sprzedawcy z merlina uczyć!).
Myślcie o Asi. Myślcie o Janku i Piotrze i Babci B.
Ja myślę nieustannie.

czwartek, 25 października 2012

my tu gadu gadu

o zdrowiu, a raczej jego braku, o kaszlu i gorączce.
Zosia kaszle zdawkowo, tym trudniej mi przyjąć tę alarmującą diagnozę. Mam nadzieję, że będzie szło ku lepszemu, sama też czuję się już lepiej.
Ale znów: my tu gada gadu, a syn nasz kończy właśnie sześć lat!
Co roku ze łzami trwogi wspominam tamtą noc i kolejny wieczór, z każdym rokiem pamiętając dokładnie ten sam strach, nic nie chce się zatrzeć w mojej pamięci, ale cóż to, liczy się efekt końcowy: Franek jest absolutnym ulubieńcem wszystkich kobiet wokół niego. Uwielbiają go nauczycielki, jego urocze spojrzenie topi lody najtwardszych twardzieli.
Wszystkiego najlepszego, Synku.

Krankenhaus

Jak nie urok, to sraczka, jak mawiają, więc w sumie moje chorowanie chowa się w cień, mimo swej spektakularności, oto bowiem Zosia, chorująca na tradycyjne w tym okresie zapalenie oskrzeli, po tygodniu przyjmowania antybiotyku objawiła brzydki bardzo obraz osłuchowy, dostała nowy, silniejszy drag, wziewy i osłonowe i zaproszenie na kontrolę we wtorek, bo być może trzeba będzie strzelić fotkę, być może to jednak nie tylko zapalenie oskrzeli.
Wiecie, to nie wspomaga zdrowienia. Jestem kłębkiem nerwów, drżę, boli mnie żołądek i nie wiem, czy to od leków garściami pochłanianych, czy od pospolitej nerwicy.
A ona, ostoja, na oko (i na dwa oczy też) zdrowa, uśmiecha się łagodnie i pokasłuje co kilka minut, doprawdy sądziłam, iż kontrola mnie uspokoi, nic bardziej mylnego.
Nie wiem, czy to źle dobrany antybiotyk, czy może w ogóle go podanie, czy moja grypa w gratisie, nie wiem, dlaczego tak to się wszystko poturlało zupełnie nie po naszej myśli.
Myślcie o nas ciepło.

środa, 24 października 2012

ciąg dalszy nastąpił

Ha, no to mam.
Moja grypa postanowiła pokazać mi, że jak już mnie złapała raz na tę dekadę czy dwie, to nie ustąpi łatwo i zlazła na oskrzela.
Mam antybiotyk, kolejny tydzień w łóżku, osłabienie, męża na szkoleniu i dwoje dzieci w domu w bonusie, bo nie zaryzykowałam prowadzenia pojazdu mechanicznego w moim stanie.
Do tego mój tato objawił identyczne symptomy grypy, cholera jedna postanowiła popanoszyć się po moim drzewie genealogicznym. A dwa razy śniły mi się brudne zęby w zeszłym tygodniu, jak tu nie ufać sennikom.
Całe szczęście mam chwilami ciut więcej cierpliwości i mogę poczytać lub oko zawiesić na czymś w telewizji, ale niekoniecznie cokolwiek więcej. Zrobienie herbaty to już wysiłek, o wyjęciu szklanki z szafki nie wspominając.
Oddalę się w kierunku łazienki, by stopniowo dokonać porannej toalety.

poniedziałek, 22 października 2012

sponsorem dzisiejszego posta będzie grypa

Nie chwaląc dnia przed zachodem słońca (choć precyzyjniej byłoby dodać, że i przed wschodem, gdyż spośród mgieł gęsto zasnuwających horyzont, słońce nie wychyliło swego oblicza od dwóch dni), chyba drgnęło ku lepszemu. Chociaż dziś niemal zemdlałam z braku sił po zejściu kilku stopni i odstawieniu trzech pustych szklanek w okolicach zmywarki, ledwo doszłam do łóżka, a w drodze na mych oczętach pojawiały się malownicze czarne groszki. Znam to uczucie, miałam to tuż po porodzie. Czyli moja grypa, najdłuższa grypa nowoczesnej Europy, wysiłkiem przypomina poród.
Nikt w naszej rodzinie dotychczas nie chorował tak spektakularnie i długo, chociaż teraz przypomniało mi się pierwsze zapalenie oskrzeli u Zosi, też było widowiskowe (i zaczęło się od wielobarwnego, wielokrotnego pawia). Schudłam pewnie kilka kilo, bo jem wyłącznie z rozsądku i błagalnego wzroku męża, za to powoli wychodzi nam herbata, której popijam wiadra całe, zapijając wodą.
Swoją drogą, słowo bezsilność nabrało dla mnie nowego zupełnie znaczenia. Jak długo dochodzi się do siebie po grypie?
Chwilami nie mam nawet ochoty na czytanie, a to objaw wybitnie zatrważający. Co więcej, Downton Abbey  nie nadrobiłam, nawet z prasą nie jestem na bieżąco, komputer włączam co trzeci dzień. Wuj google twierdzi, iż grypa trwa siedem dni, czekam więc jeszcze dobę, a później sam nie wiem co.

środa, 3 października 2012

masowa mogiła

Dzień od kilku dni był zaplanowany niezwykle. I gdyby nie opór wsród młodszych, byłoby nawet sympatycznie. Wypadła mi dziś jedna lekcja, zaczynałam więc w południe, zaproponowałam dzieciom osobistym wagary i już był kłopot i sprzeciw (do czego doszło, żeby dzieci do wagarów NAMAWIAĆ). Dzień wolniejszy mogę usprawiedliwić tym, iż moje dzieci miały dotychczas stuprocentową frekwencję, a ja skołatane nerwy i okrutną niechęć do wstawania o 6 rano. Postawiłam więc ultimatum: wagary albo żadnego aikido i zostały w domu (dodajmy, że sprzeciwiała się prymuska, prymus i tak ma zapalenie krtani i kaszle nieprzeciętnie). Następnie sprzeciwiły się sprzątaniu, ćwiczeniom i odkurzaniu, ale jazda zaczęła się póżniej, bo mimo próśb o zaprzestanie biegania, wyrżnął czółkiem w kant schodka i już nas widziałam na izbie przyjęć, acz skończyło się zaledwie śliwą nad okiem (bardzo było niedaleko od rodzinnej bijatyki, oprócz łba obitego miałby też dupsko, no ale przyciskałam zęby i ręce do kadłuba, żeby nie użyć, ulżyłam sobie słowem i strunami głosowymi, nie żeby mi to pomogło cokolwiek). Dom po powrocie zastaliśmy nakrapiany. Na kremowym tynku zamieszkały setki, jeśli nie tysiące biedronek, co gorsza te cholerne, śmierdzące france przez rozszczelnione okna wlazły do sypialni, przed dokonaniem egzekucji naliczyłam 76 sztuk na oknach, które po masowym mordzie wymagają natychmiastowej interwencji perfekcyjnej pani domu.
Mąż wraca jutro, mam nadzieję z moją harmonią i spokojem. I środkiem na biedronki.

wtorek, 2 października 2012

roller

Nastrój, jak na kolejce górskiej, teraz akurat równia pochyła stromiutko w dół, mąż za kanałem, syn tradycyjnie kaszle prosto z krtani, córka niepokorna ma kłopoty z wypełnianiem obowiązków, moje leniwe członki odmawiają wstawienia kolenego cyklu bawełna 50 stopni, bez wstępnego (w przeciwieństwie do zimno), 800 obrotów wirowania.
Wracam do domu tuż przed zmrokiem, z trudem znajdując czas na rower w słoneczne popołudnie, obiad jemy w porze wczesnej kolacji, zadania domowe, wiolonczela, skrzypce, prysznic, lektura, 21.30, dziecko, SPAĆ!!!
Ale od narzekania czasu nie przybędzie, a wręcz przeciwnie, więc moje niezorganizowanie ma szanse osiągnąć szczyt, gdyż narzekać nie przestanę.
I nie jest to narzekanie na szkołę, nadmiar obowiązków czy postawę moich dzieci. Nie, to narzekanie na coś znacznie okropniejszego: za krótką dobę, za krótkie lato, za krótki paznokcie.
Weź się w garść, do cholery, Małgorzato!