czwartek, 31 maja 2007

zielone płuca Wielkopolski


Zabraliśmy dziś dzieci z racji wigilii ich święta i z racji, że jutro na atrakcje czasu nie będzie, bo jutro mamunia sprząta, zamiata, odkurza, odgraca, porządkuje, wyciera, chowa, wyjmuje, prasuje, wiesza, gotuje, kroi i następnie szczerze i radośnie uśmiecha się i woła ooo mamusia, jak to cudownie, że do nas przyjechałaś, tak bardzo wszyscy tęskniliśmy... no ale do rzeczy. Zabraliśmy te nasze pociechy trzy na spacer do Zielonki. Na mostku zjedliśmy wiadro truskawek, pobiegaliśmy po trawie i było naprawdę wesoło. Nikt na nikogo nie krzyczał, śmialiśmy się i odpoczywaliśmy. I wąchaliśmy las. Bo nawet u nas na wsi las aż tak nie pachnie.
A w drodze powrotnej przez Bolechowo wróciły wspomnienia i ten sylwester, co to skończył się grą w mafię, i że Ewy być wtedy nie mogło, a my załapaliśmy sie nawet na wschód słońca, gdy czekaliśmy na pierwszy w tamtym roku autobus. No było fajnie.
Po powrocie zastaliśmy nowe okazy w naszej hodowli, widocznie wieść o masakrze teksańskiej piłą maszynową (butelką po trunku) nie rozeszła się skutecznie, albo, co dopiero teraz przyszło mi do głowy, mamy do czynienia z odmianą typu terminator, czyli nic mi nie jest straszne, albo też z pokurczami typu przytul mnie, oszczędź, to ci się odwdzięczę, bo ma dworze zimno i chłód i deszcz, dziękuję, mrówka.
Nic, w każdym razie nie pokochałam. A wiecie jak smakują mrówki? Już próbować nie musicie, powiem Wam: są kwaśne. Nie pytajcie, jak to się stało i jak do tego doszło. Są kwaśne i tyle. Wierzcie!
Ach no i poszłam ja wreszcie na te rolki karolki i jestem cała, mimo że nie zlokalizowałam nigdzie całego pełnego kompletu ochraniaczy na kolana, łokcie, nadgarstki, czoło, potylicę, cztery litery, paluszki i paznokcie, i całą resztę członków, kiedyś takie emergency kit przezornie nabyłam. Asfaltu za sobą też nie zwinęłam, ale jeszcze się nie chwalę.
Towarzystwo popadało, jak trusie, śpią i sapią jedynie, więc i ja koło nich się walnę, bo mimo, że czerwiec już za kilka minut, to chłód jakiś po plecach mi przebiega.
Nic to, zbieram siły, bo nie wiem, kiedy mamusię wykwateruję.

środa, 30 maja 2007

u lalala I love you, babe


No to fajnie.
Znów nie będę miała komputera.
Zabiera go mąż wiecznie jakby przynajmniej był służbowym (no dobra, jest).
A u nas zmiany kolejne. Po powiększeniu się nieznacznym rodziny o psę, nagle się posypało lawinowo i nam się stadko stysiąckrotniło: mamy mrówki. Piękne, maleńkie czarne mrówki. Każda ma swoje imię, i jeszcze im norki sprzątamy i w ogóle jesteśmy cool opiekunami i bardzo się cieszymy, że możemy hodować takie miłe zwierzątka.
CZY KTOŚ CHOLERA JASNA ZNA JAKIŚ SKUTECZNY SPOSÓB NA TE CHOLERNE MRÓWY?????
Kawa, mięta, płyn do czyszczenia kuchni NIC damn it nie działa!
Wczoraj nie tracąc czasu na detal wzięliśmy butelki (bo nam się wałek podczas ostatniej kłótni gdzieś zapodział) ja po piwie, mąż po winie i masowo i hurtem je miażdżyliśmy. Doskonała terapia. Po prostu super.
A oprócz tego staję się człowiekiem pająkiem, kiedy w nocy opanowuje umiejętność przyklejania się do ściany i tylko szkoda, że nie w pionie a raczej w poziomie, a cel tych działań jest zgoła inny niż wspinacza-kaskadera (czyli mi wcale nie chodzi o zdobycie szczytu ani sufitu), mi li i jedynie idzie o chłód od ścian bijący. Gorąco jak w piekle w nocy, w dzień zimnisko, że kurtki z szaf.
I jeszcze nabyłam drogą kupna kurs nauki włoskiego i od dwóch tygodni się uczę odmiany czasownika essere (wiecie, że jak się nie ma czasu, to trzeba się zapisać na kurs suahili czy też innego równie niezbędnego w życiu języka często w naszych kręgach kulturowych używanego, zrezygnować po miesiącu i już ma się dwie godziny w tygodniu wolne!).
A na dodatek w piątek teściowa is coming i już po prostu nie mogę się doczekać i skaczę z radości i ona chyba myśli, że przyjazd w dzień dziecka jest sam w sobie hiperatrakcją dla dzieci i nic więcej im nie trzeba. Mąż jednakowoż nie lepszy, na propozycję, by może urlop zapodać na dzień ów radosny i jakiś wypad dzieciom zorganizować albo bitwę na poduszki od rana (wszystko jedno co, byle bez pośpiechu i z radością i razem) odrzekł, że mu szkoda tak pojedynczych dni marnować. Czy ja mu każe na dzień kobiet ten urlop brać, czy co???
Psa nasza jest naprawdę kochana i spokojna i cierpliwa i tylko trochę się boi, ale ma do tego prawo, przecież jest dzieckiem. Złodzieja do chaty nie wpuści, jeśli tylko obudzi się, jak ten nam wpadnie razem z wybitym oknem.
Jutro czeka mnie zgłoszenie gotowości w urzędzie pracy powiatowym. Uuuuuwielbiam.

sobota, 26 maja 2007

co ma włosy jak atrament

Dzień matki. Hmm. Nie, żadnych wzniosłych i wielkich słów nie wystosuję, bo: - dowiedziałam się od córki, że kocha Figę bardziej niż mnie; - jak podpowiadano jej, że to w końcu dzień mamy i żeby mnie może ukochała to oblazła mnie szerokim łukiem i wtuliła się w sierść zwierza i szeptała: kocham cię Figunia, że ho ho ho ho. No to wiecie, spadłam już w domowej hierarchii poniżej psy. Trudno. A poza tym od samego rana warowałam w kuchni i na imprezę rodzinną głowy umyć już nie zdążyłam i założyłam bandanke (czy jak to tam się ) i tyle. Makijaż?? Manicure?? Zapomnieć te słowa należy i w ogóle w mojej obecności nie używać, bo drażliwe. A poza tym jest tak gorąco, że jak już siadam (żeby młodszego nakarmić) na krzesło plastikowe to się okazuje, że leżę pod nim, bo spływam z potem, który pojawia się znikąd. No ale już we wtorek ma być stopni 14 i chyba kurtki zimowe wyciągnę ze schowka, czy co? Zaraz dopiję swój dżin z tonikiem i sobie popatrzę w ciemnościach na swoją piękną pomarańczową azalię w rozkwicie, co ją od dzieci otrzymałam i nabiorę wiatru w żagle, bo przecież to cudownie być mamą, nie?

czwartek, 24 maja 2007

dziewięć i pół tygodnia


Nasz pies obronny wieczorem po zmroku staje jak wmurowany i za bramę nie wyjdzie.
No masz ci los, Zosia się rozebrała do rosołu i golizną mi tu publicznie świeci. Nic, idę ją ubrać.
Wróciłam. Do psa nawiązując. No lękliwa jest trochę. A na domiar tego robią nam drogę, tak, tak, asfalt będzie (wczoraj szłyśmy z Zosią na spacer i uradowana, że to asfalt a nie kostka, mówię: huuurrra, nauczę się wreszcie jeździć na rolkach, a Zosia na to: ja też chcę jeździć z tobą na karolkach!!), i ujeżdżają walcami, spychami, no parada sprzętu drogowego i szłam ja dziś do sklepu po ziemniaki, w jednej ręce smycz, w drugiej Zosia, wózek pchałam zębami no i ta Figa nasza taka była odważna, że za Chiny Ludowe iść nie chciała i co, no, na ręce ją wzięłam. Pfff, ja nie dam rady??? A zostawić na działce się jej nie da, bo dała wczoraj nogę pod bamą (byłam u sąsiadów, mąż poszedł na spacer z Frankiem, psa odmówiła iścia), a w domu zostawić strach, bo się boi, to jeszcze dziecko.
No i tak, mam trzecie niemowlę. Tyle tylko, żeby ją pochwalić, bo się należy: nie narobiła już w domu nic po tej wpadce (dobra, serii wpadek) kilka nocy temu. I teraz uwaga, tylko patrzeć, jak się zhafci albo co gorszego, jak już ją pochwaliłam. Podgryza nas równo, najbardziej cieszy to Franka, który nie robi sobie z tego dokładnie nic. I urocza jest, naprawdę.
Czeka mnie w sobotę konfrontacja z rodziną (babcie wujki i inni spokrewnieni mniej lub bardziej) i przyjdzie mi się zmierzyć z całą lawiną argumentów na to, że decyzja o wzięciu psa była wysoce niestosowna, nieodpowiedzialna i w ogóle NIE!!!
Cóż, jak już wspomniałam: nie poradzę sobie? Pryszcz!
Dopijam kawę i lecę obierać te ziemniory, które z takim trudem nabyłam w sklepie 300m od domu. Życie nabiera nowych kształtów.

poniedziałek, 21 maja 2007

pobudek powody


Godzina druga czterdzieści trzy. W nocy dodam. Obudził mnie smród jak sto pięćdziesiąt. Kupa. Dobra, mój pies, moje sprzątanie. Bałam się jedynie, by sobie cennych własnych jedynek nie wytrzasnąć, jak się na figowym łajnie wyglebnę. Oświeciłam sobie ścieżkę łagodną poświatą płynącą z telefonu komórkowego, żeby pozostałego śpiącego stada nie pobudzić. Mąż jednak obudził się ze mną i z nosem wykręconym pomógł mi sprzątać jak się okazało kupy sztuk dwa i siury też w dwóch miejscach. Trwało to minut dwadzieścia pięć z wietrzeniem, ale za to pierwszy raz wylazłam z hacjendy na dwór w nocy i było bajecznie cicho i ciepło.
Przewijanie frankowego kupska, jak je jeszcze w nocy walił w czasach noworodkowych, trwało zdecydowanie krócej. No i efekty aromatyczne inne. Nic to, Figa, jak wstałam by źródło smrodu zutylizować, była gotowa do zabawy i radości, za to jak swe kupsko ujrzała, podkuliła ogon pod siebie i normalnie się bała. Cóż więc, skala skażenia powietrza była niezgorsza.
A dziś zmieniliśmy otoczenie i byczymy sie u dziadków na działce nad jeziorem, nie ma komarów za to atakują nas efszesnastki i z takim hukiem i łomotem przelatują, że łeb puchnie.
Franek nakrapiany, tak go moje ukochane owady pokąsały, Zosia w piaskownicy, babcia wniebowzięta, ja śmigam na chwilę na słońce i kumuluję witaminę d.
Poniedziałek.

sobota, 19 maja 2007

rodzina nam sie powiększyła


Oj Jezu jak też zbudowałam to napięcie, że hej. No dajcie spokój, Hiczkok ze mnie kiepski., ale czasu do pisania się nie ma zawsze, jak się chce.
Wstaliśmy dziś rano skoro świt, budzik koszmarny nas ze snu wyrwał. Dzieci jeszcze dochodziły do siebie, my również, zjedliśmy śniadanie, wsiedliśmy do wozu, dwa razy w lewo, raz w prawo, znów lewo i prawo i ziuuuu prosto dwieście kilometrów, jedynie jedenaście złotych, godzina czterdzieści i już był. Hotel 500 w Strykowie. Godzina 11. Przed południem. Za chwilę dojechała toyota. A w niej pani, pan i ona. Nasza piękna nowa psa Figa. Rasy mix z suki, która się państwu od toyoty przyplątała z lasu. Kądelbary jak mówi nasza sąsiadka, co nie znacie takiej rasy? Bardzo popularna worldwide. Jest boska, spokojna i śliczna ta nasza morda.
Mój pierwszy w życiu pies.
I tak oto dokonały się zmiany w naszym domu. Mamy trzecie dziecko. Ryczę teraz ze wzruszenia, więc zamykam komputer, żeby go nie zalać.
Figa

Po zabawie legła na podłodze.

poniedziałek, 14 maja 2007

bzykaniu mówimy nie


No dobra. Możecie do mnie mówić mistrzu. Umiem już złapać komara za dowolnie wybraną nogę, skrzydełko, głowę czy też odwłok. Opcjonalnie. Wiem, wiem, w tym roku są one wyjątkowo duże, ale mimo to umiejętność dość rzadka. No i w zasadzie nasze mieszkanko nadaje się do odmalowania, bo ściany zdobią piękne kleksy po rozgniecionych owadach. Bo ja nie umiem delikatnie ich zmieść, jak walnę, to miazga zostaje i siniak na moim odnóżu/odręczu.
Miałam napisać też o rzetelnym dziennikarstwie, uprawianym w publicznej telewizji, którego to doskonały przykład widać w programie Polacy. Nosz pan prowadzący jest bardzo profesjonalny i w ogóle nie zdradza niewerbalnie swoich poglądów. Uśmiechy, grymasy, ton głosu, sposób zadawania pytań, no żenujące. Oglądam program ów od czasu do czasu z zawodowej ciekawości, w końcu jestem socjologiem (i tu salwy śmiechu), lubię posłuchać, jakimi argumentami podpierają się rodacy w tłumaczeniu własnych poglądów, ale jeszcze bardziej lubię podglądać reakcje innych na te argumenty. No śmieszni są ludzie, a że w końcu należymy do tego samego gatunku, śmieszna zapewne bywam ja. W każdym razie nie oglądam go dla obserwacji bezstronnego dziennikarstwa. Bo tam takiego brak po prostu.
Aaaaa, zapomniałabym, a to przecież rzecz istotna: Franek staje. Jak tylko ma sie od czego podciągnąć to juz sterczy na tych swoich baleronach grubaśnych i się kiwa i już nie wiem sama, czy się cieszyć, czy martwić, bo on do jasnej ciasnej ma 6,5 miesiąca i wszyscy dookoła mnie straszą, że nogi będzie miał krzywe. Pociesza mnie jednakowoż myśl, że Zosia też stała na girkach wcześnie a nogi ma piękne i zgrabne zaiste!!!
A oprócz tego je już ciut lepiej ale i tak każdą porcje popycha mlekiem maminym. Chyba go do matury będę karmić.
Zaraz będzie burza. Dobrze chyba, bo powietrze dziś nieco gęste i niczym tołpyga macham dziobem, by ciut więcej tlenu zdobyć. Duszno, gorąco i wilgotno. Tarasowo.
W sobotę nadejdą zmiany. I tak będę budować napięcie. Aż do soboty.

niedziela, 13 maja 2007

'coz she's a supergirl


Jestem i żyję. I odpoczywam po tych dniach trzech, podczas których zmierzyć się musiałam z dobrymi i złymi nastrojami nieletnich, pogodą, że pożal się Boże z wichurami, ulewami i burzami włącznie (a powszechnie wiadomo, że burzy to ja się akurat boję i jak ta nastąpiła to dzieci porzuciłam w pokoju dla samodzielnej zabawy, żeby nie widziały jak ich matka bohaterka trzęsie gaciami, a ja skulona w pokoju obok w kłębek na tapczanie zastanawiałam się, czy my oby mamy piorunochron i dlaczego do jasnej cholery na pewno nie!), zatrzasnęłam dom i o 22 wychodziłam oknem, żeby drzwi od zewnątrz otworzyć i się tylko cieszyłam, że psa obronnego jeszcze nie nabyliśmy, bo by mi cztery litery zapewne odgryzł za łażenie po nocy. I że dom nasz parterowy... No i jeszcze zepsuł się telefon mi dokumentnie, zablokowała sie mu karta do tego, także w innych licznych w naszym domu aparatach nie działała, uprzedziłam męża o tym z telefonu sąsiadki, coby mi na zawał serca nie zszedł był, że kontaktu ze mną nie ma.
On nie zszedł, ale za to ja o mało co. Bo on zamiast koło południa, jak zapewniał wcześniej był po 17. Nie powiem, jakie leciały iskry, jak już dotarł, dodam tylko, że sąsiedzi jakoś mi się dziwnie przyglądają. Nic to, my się kłócimy naprawdę rzadko, czasem głośno i mało cenzuralnie ale na krótko, więc wywiózł mnie wczoraj mąż do ludzi, żebym odetchnęła i wiatru nabrała w żagle na tydzień zmagań następny.
I tak o mi minął ten czas, jak to z tsunami rodzinnym sobie radzić sama musiałam, wystawiając sobie ocenę: cztery plus, he he he.
A jeszcze odwiedziłam mój ulubiony ostatnio sklep – lumpeks z wyłącznie firmowa odzieżą i nabyłam Zosi od gapa spódnicę i z nexta jeansy, sobie top z gapa i ludzie kochani, w jakich mi firmowych ciuchach się obracamy... że ho ho.
I szykują się zmiany w naszym domu, na razie powiem tylko, że czeka mnie wyzwanie, jakiego w życiu jeszcze nie podejmowałam, zobaczymy, jak będzie efekt. Ale o tym kiedy indziej.

wtorek, 8 maja 2007

earl gry o poranku


Miałam czarowną noc. Zastój mi się w piersi zrobił. Miał ktoś? Albo raczej powinnam pytać: miała któraś? Nie polecam, chyba, że skrajnym masochistom. Czuję się koszmarnie, boli mnie wszystko a w nocy doznawałam wymiennie potów zimnych z gorąca i dreszczy z zimna. No i miałam mnóstwo snów (w malignie chyba), że mi sąsiedzi pomagali z zastojem sobie radzić. A wiecie, na zastój jest w zasadzie jedno lekarstwo: odsysanie mleka z ogromną siłą. I taką siłę ssania to mają jedynie niemowlaki. No ale mi odsysali wszyscy okoliczni. Ludzie, takie sny to prawie jak erotyczne, nie? Dobrze, iż wszyscy wiemy, że prawie robi różnicę. Każdy ma takie sny erotyczne, na jakie sobie zasłużył. Tylko mi tu nie wyciągać wniosków!
No a oprócz tego, że czuję się, jakby mnie walec po wrzącym asfalcie przetargał, to jeszcze mam sraczkę, że mąż jutro pryśnie, a ja w kondycji delikatnie mówiąc nie za cudownej, zostanę z dobytkiem inwentarza. Byle do piątku!
I powiem tylko jeszcze, że uwielbiam ten jazgot ptasi tak koło świtu i tuż przed zmierzchem. I jak pada deszcz też lubię. I lubię snuć plany, nie lubię za to czekać na ich realizację. I jak juz o upodobaniach piszę, uwielbiam patrzeć jak w piekarniku rosną ptysie. I lubię herbatę z cytryną, i właśnie ją popijam. Czego i Wam życzę (a jeszcze goręcej życzę Wam, żeby miał Wam kto tego earl greya zrobić i podać).

poniedziałek, 7 maja 2007

właśnie ta-a-a-a-k tak wygląda moje miasto nocą


Wczorajsza wizyta znajomych mi otworzyła oczy. O Boże, ja nie wiem o życiu NIC!!! Bo oto nasz znajomy para się chwilowo taksówkarstwem. I wozi on po naszym mieście i okolicach ludzi maści wszelakiej... i na ten przykład zna absolutnie wszystkie domy publiczne, czy też mówiąc bardziej po ludzku – burdele. I odwiedza je często. Hmmm z klientami oczywiście. I za każdego takiego delikwenta, co go do danej agencji skieruje, taksówkarz dostaje tak stówę. I jeszcze nam mówił, że wozi notorycznie po nocy takie dwunasto, piętnastolatki od knajpy do knajpy i ja się pytam, gdzie są tych dzieci rodzice????
A nasza znajoma, która para się od roku oczekiwaniem na obronę pracy doktorskiej (pracę złożyła w czerwcu) słyszy kilka razy w miesiącu: jutro pani przyjdzie zrobić zajęcia dla zaocznych w zastępstwie. Nie nie nie, nie zapłacimy pani. A chce pani obronić pracę?? Albo: na za tydzień napisze pani artykuł. Już za tydzień? Obawiam się, że nie zdążę. A chce pani obronić pracę?? I później czyta swoje słowa, tylko jej nazwiska pod tym nie ma, są za to szeroko podpisani państwo profesorostwo.
Albo że po obronie jest uwaga zwyczaj zabierania całej komisji egzaminacyjnej po obronie na obiad. I tu kolejna uwaga: knajpa jest już wcześniej wskazana. I kwiaciarnia do zrobienia bukietów dla wszystkich również jest POLECANA. Jezu, nóż w kieszeni się otwiera. Wszędzie są ludzie i taborety, jak mówi porzekadło. Ale chyba oczekiwałoby się trochę klasy od ludzi tak kształconych, nie? A może za wiele oczekuję?
Nic, wtrybiam się na nowo w szarą rzeczywistość poweekendową i już się boję środy, kiedy to z dużym prawdopodobieństwem zostanę z dziećmi sama na całe trzy dni. Brrrrrr. Któs się zamieni? I jeszcze na domiar złego mnie gardło boli a Franek jakby smarka Całe mieszkanie w związku z tym wali czosnkiem i się leczymy.
A Zosia od tygodnia ponad ma taką chrypę, jak chlor spod budy z piwem. I rozwolnienie. No wesoło mamy, naprawdę.

sobota, 5 maja 2007

jestem piasku ziarenkiem


Nabyłam dziś drogą kupna dwie łapki na muchy, które, jak sama nazwa wskazuje służą do unicestwiania komarów. Zabiłam już około miliona, zostało jeszcze tylko kilka miliardów w najbliższej okolicy. Jezu, ile tego dziadostwa się kręci koło nas i to bzyczenie, Matko jedyna, umieram, jak je słyszę, czyli zasadniczo jestem martwa cały czas, bo one są WSZĘDZIE!!! Psikam się już offem, zapalam świece, czyniąc z okolicy coś jak Grób Nieznanego Żołnierza, rozpylam olejek goździkowy i dupa. No dupa jasiu nadal są. Franka tak pogryzły, że wygląda jak zdrowa i dorodna Hinduska, na samym środku czoła (między innymi, oczywiście) rośnie mu piękny czerwony bąbel. Nie ma jednak tego złego – wiem, że na komary i meszki uczulony nie jest.
Miałam dziś gości – a, taka tam skromna impreza, czternaście gąb do wykarmienia, nie nie, nie jestem zmęczona, przecież tryskam energią i w ogóle wypoczęta jestem, jak nie wiem. A jak sobie jeszcze pomyślę, że już w środę zostanę sama na trzy dni, i do tego ma padać, to mnie chichot nerwowy wraz z czkawką radosną dopadają i chyba oszaleję. Ale dobra, no, dam radę i nie zamierzam narzekać, będę twarda i stawię czoła moim dzieciom, w końcu to są moje dzieci i tylko moje dzieci i nie straszny mi trwający od ponad roku bunt dwulatka (trzeba by się może zastanowić, czy to oby na pewno jest bunt dwulatka, czy też może temperament po rodzicach, nie??) i sfrustrowany półroczniak, co wiele chce, ale niewiele może z prozaicznego powodu braku umiejętności przemieszczania się.
Kończymy długi weekend gośćmi (a jakże, niech no policzę, było dziewięć dni wolnych, gości mieliśmy pięć razy, he he he, zaśmiała się gorzko), ale ale nie jest tak źle, bo ja naprawdę gości przyjmować i tu uwaga uwaga LUBIĘ.
A w Avanti ujrzałam Kasię Cichopek reklamującą sklep czy też może wytwórcę bielizny i ona tęże bieliznę na sobie miała i była na bank okrojona komputerowo i teraz trochę się boję otworzyć lodówkę, bo mi tam może Kasia zatańczyć. Ładna, miła i utalentowana, ale na Boga, co jeszcze zrobi dla kasy?? Aaaa, w sumie – nie moja brocha.
No i widzę, że mamy problemik mały z łączeniem z siecią, ulalala, w poniedziałek ktoś frunie z laptopem do serwisu i żegnaj necie na dni kilka(naście)...chyba oszaleję nie tylko z powodu moich kochanych dzieci.
Spadam otoczyć opieką męża, bo czuje się nie najlepiej i trzeba mu może brzuch może wymasować albo rumianku sparzyć.