piątek, 20 kwietnia 2007

wind of change


Pojechaliśmy więc na ten basen. Ja w charakterze opiekunki do jednego a później dwóch pociech, mąż w charakterze trenera i trenującego.
Posiedziałam w kafejce z Franciszkiem u boku i poobserwowałam, jak kobiety głodne talii osiej, czy też ramion smukłych niczym gałęzie osiki, skaczą w wodzie czyniąc aqua-aerobic. Sama go popełniałam w marcu bodajże, albo w lutym, a potem nie było już miejsc. Aerobic prowadzi kobieta figury naprawdę idealnej. Na oko lat dwadzieścia (czyli czterdzieści, wiecie na dwa oczy w sumie), opalona (tu zapewne pomaga solarium bądź samoopalacz). Strój kąpielowy zaiste skromny i powycinany i w kolorze mocno wyróżniającym i opaleniznę i kobietę. Robi wrażenie i na czas jej ćwiczeń mężczyźni na basenie obecni zasiadają na brzegach wody i całe szczęście, że i tak są mokrzy, bo nie widać, jak się ślinią. Sama prowadząca to typ gwiazdy, raczej się nie uśmiecha, na dzień dobry odpowiada mruknięciem, ale ciało to ma, że pozazdrościć.
Jadąc do domu kolejny raz tę jej figurę i pewność siebie głośno w samochodzie omawiałam, a mąż mój skwitował to jednym zdaniem: ja to wcale nią zachwycony taki aż nie jestem. Ja chyba wolę jak się kobiecie tam i ówdzie zaokrągla.
Nosz kurza melodia, jak się wkurzyłam. Powiedziałam mu, ze jaką mnie brał, taką mnie ma, na tucznik to ja się raczej nie nadaję. Ale jakieś osiem lat temu, kiedy nie dostalam się na studia i stres obżarłam po prostu i ważyłam raz jedyny w swoim życiu 58 kilogramów (a nie było to w ciąży) i byłam pozaokrąglana, to mi tak dyskretnie podsuwał rower, bieganie i inne sporty, których od dziecka raczej nie lubiłam, żeby stracić centymetry w biodrach, udach i na innych obwodach. Nosz i on mi tu będzie prawił, że mu się gusta chyba zmieniają...
Niedoczekanie jego. Z drugiej strony to ja już jednak wolę mieć kłopot z niedowagą niż ciągle walczyć z nadwagą.
Moje pierworodne pokazało dziś, jaki z niej leń. Ona ciągle śpi jeszcze w pieluchach, w dzień już nie nosi wcale, wpadki się nie zdarzają. No i po nocy, ciągle jeszcze w pampersie, podrywa się nagle z kanapy i leci. Wtem staje. I mówi do siebie „a, przecież mam pieluchę, mogę sobie siurać.” Po błogim wyrazie twarzy poznałam, że dokonała, o czym powiedziała. Po kim ona taka, to naprawdę nie wiem.
Ruszamy dziś na jeziora, Łagów na horyzoncie, żeby tylko te drzewa przestały się w pas od wiatru kłaniać, bo póki co łeb urywa. Za to pranie schnie tak, że zanim powieszę to już gotowe do prasowania, tylko chętnych do tego brak. My tak nie lubimy prasować, że kiedyś ubranie Zosi schowaliśmy do szuflady i kiedy już zebraliśmy się do prasowania okazało się na nią za małe, przeleżało kilka miesięcy. Hmmm, to chyba nie najlepiej o nas świadczy.
Chyba kawę sobie zrobię, gazetę, co to ją właśnie nabyłam, przejrzę i poszykuje rzeczy do ubrania i zabrania. Na zimę się pakować, czy na lato? Szlag by tę pogodę trafił!

czwartek, 19 kwietnia 2007

a ja żyję w tym mieście


No i panie i panowie, mamy te mistrzostwa Europy u siebie!
Osobiście, ale ciiii, nie mówcie tego kibicom, cieszę się najbardziej z dróg i lotnisk i połączeń.
Mecze, jak mecze, też super, tym bardziej, że odbędą się i u nas w mieście, ale wizja autostrad do każdego większego miasta w naszej ojczyźnie ukochanej napawa mnie entuzjastyczną czkawką.
No i chyba czas się zająć poszukiwaniem zajęcia jakiegoś płatnego, bowiem tyyyyleee zapewne powstanie etatów i tyyyleee pieniędzy wpłynie do naszych budżetów, że trzeba się spieszyć, bo jak ta cała emigracja już skończy pakowanie, które zaczęła wczoraj o 10.38 czasu lokalnego i zarezerwuje miejsca we wszystkich samolotach do Polski lecących, to dla mnie oczywiście już etatów nie będzie.
Zawiało solidnie i kurcze zimno jak cholera się znów zrobiło, gdzie się podziała wiosna? I teletubisie?? Bo telewizja zabrała i albo ukatrupiła (co nawet z mojego punktu widzenia nie byłoby takie złe) albo emisje przełożyła na 3.17 w nocy (no co, nie takie rzeczy się w telewizji polskiej działy), w każdym razie nie ma ich o zwykłej porze i nareszcie sensu nabrało zdanie wypowiadane w tej koszmarnej bajce w każdym odcinku: gdzie się podziały teletubisie?
Skończę tylko frencza na paznokciach sobie robić i może na basen pryśniemy, coś z energią skumulowaną w ciele naszej pierworodnej i gotową wybuchnąć lada moment trzeba począć. Wymoczymy ją (energię, rzecz jasna) solidnie!

wtorek, 17 kwietnia 2007

w cieniu brzóz zasiadłam


Boli mnie dziś absolutnie każdy mięsień, każde ścięgno, każdy centymetr skóry na moim ciele. Tym się kończy samodzielne montowanie trampoliny i naciąganie sprężyn. Jezu jak cierpię przy każdym ruchu. Zamrozić się powinnam, to ponoć pomaga. Na wieki chyba.
Taa, a poza tym od jutra wracają przymrozki, więc w sumie może i nie muszę wchodzić do zamrażarki, wystarczy, że do nocy poczekam.
Ale ale, ta trampolina jest boska po prostu. Zosia najchętniej by nie schodziła, ja też lubię, ale mam uczucie po kilku skokach, że gdzieś mi zaraz macica śmignie między nogami, odbije się i czy trafi z powrotem to już nie wiem doprawdy.
Zosie mi z brzucha kulturalnie i sprawnie jednym ciachnięciem wyciągnęli, Franek za to rodził się jak natura nakazuje i teraz mam czasem wrażenie, a to już pół roku, że do jasnej ciasnej mam wiadro w miejscu ogólnie uznanym za intymne i zaraz cały inwentarz z przydatkami temu miejscu należnymi wypadną mi z hukiem. Nic, wybrać do kontroli się trzeba. Jak się teraz zapiszę, to już za półtora miesiąca znajdzie się miejsce. I nienienie, to nie na kasę chorych, to taki lekarz szeroko oblegany przez wdzięczne i rozanielone pacjentki. Nie żeby jakiś bożyszcze, idol tłumów, ciemna karnacja i białe niczym kwiecie jabłoni zęby. Nie, to lekko siwy około czterdziestolatek, krępy i zupełnie przeciętny. Za to jaki lekarz... Rodzić bym z nim mogła jeszcze kilka razy! Nie na darmo jest siódmy wśród personelu wyróżnionego w akcji rodzić po ludzku. Naprawdę zasłużył sobie. Ale frycowe zapłacić trzeba i odstać w kolejce swoje.
Może uda mi się dziś wyrwać na wieczór babski i nawdycham się oparów nikotynowych, poczuję to nocne życie (nocne, he he he o 22 na sygnale do domu) i stwierdzę: nie, to nie dla mnie, ja jestem domatorką, do swych miejsc przypiętą jak rzepy, ty masz pewnie duże pieniądze, ja mam dzieci... uwielbiam swoją drogą tę piosenkę i zawsze mi przy niej rzewnie i łzawo, ale ja tak już mam.
Franek śpi w cieniu brzóz, Zosia biega wzdłuż płotu i czeka na Maurycego, przyjaciela starszego zaledwie o 6 lat, co ma być już już za cztery godziny, może wystawię dziób na słońce, łyknę witaminę d naturalnie, bo przecież nie o opaleniznę chodzi, powdycham zapach kwiatów drzew owocowych sąsiadów i nabiorę sił na czas, kiedy dziecię me młodsze spać nie będzie.

poniedziałek, 16 kwietnia 2007

poweekendowo


Jezu, jaka cisza... cisza na morzu cisza w kościele, kto się odezwie będzie ciele... aaa, tak mi się przypomniało...
latorośl śpi, mąż padł na pysk równo również i śpi, ale on dziś przyjechał nowymi czterema kółkami, aż szkoda, że to służbowe, sama bym dała czadu, czarowny ryk silnika, taki sobie piękny odgłos diesla i siuuuuu śmy pomkneli do tesco co to aż dwa kilometry od nas rok temu postawili. Ale ale, zaraz potem śmy śmigneli na międzynarodową E8 kiedyś i kolejne trzy kilometry przejechaliśmy ze świateł ruszając pełną mocą, żeby pokazać smarkaczom w sportowym niskim audi obok, że starsi z dwójką na pokładzie też na jedynce mogą przycisnąć i setkę w trzy sekundy osiągnąć... he he he i mąż jak smarkacz pod nosem tylko mruczał z zadowoleniem jak tamci tylko smród z naszej rury wydechowej wąchać mogli. Ech dzieci, dzieci, tylko zabawki z większym procentowym udzałem metalu, jako środka budulcowego...
Dziś przyszła trampolina, co ją dla Zosi zamówiłam. namęczyłam się, żeby ją złożyć i po kilkudziesięciu minutach i odciskach na palcach i z bólem każdego mięśnia poddałam się. Za to po złożeniu silną ręką męską oddałam ją w ręce naszej prawietrzylatki (w nogi, mówiąc precyzyjniej) i już później siła ją z niej ściągać trzeba było. Anielana - materiał nie do zdarcia. Tylko jej te loki na głowie skakały. Odbijała sę niczym kauczuk o beton, piłka od boiska, cotam jeszcze od czegotam jeszcze. Energia niespożyta, ale teraz jak śpi, aż huczy.
A Franek co, no wielki jak roczne dziecko,roześmiany jak na kabarecie moralnego niepokoju, nienażarty jak głodne wilczysko.
Odkurzyłam dziś letnią galanterię, bo gorąco przecież jak latem, i ludzie kochani jak nie mam w co się ubrać, wszystko za duże, czy ja do cholery nie mam nic, oprócz ubrań ciążowych??
Spadam już, dobra, bo też powieki ciążyć mi zaczynają i znów o ciąży mi wyszło... muszę popytać koleżanki, czy nie planują się rozmnażać, bo chyba czas te ciążowe wory zacząć opychać na allegro, bo póki co o kolejnych załącznikach myśleć nie chcę. Dwa obecne zupełnie wystarczą, na razie, he he he. 

piątek, 13 kwietnia 2007

to i owo samochodowo


Teren, na którym obecnie mieszkamy to stare działki rekreacyjne miejscowych notabli. Kilka lat temu przemianowano je na działki budowlane i większość z nich trafiła na wolny rynek i takim sposobem my zdobyliśmy jedną z nich. Ale kilka nadal należy do obecnie około siedemdziesięciolatków na oko (wiem, wiem,na oko jeden umarł), w tym dwie nam sąsiedzkie przez drogę jedynie. I ubaw mam po pachy. Przyjeżdżają oto panowie na prace ogrodowe typu pielenie, kopanie, koszenie, przesadzanie i inne więcej przyjemne robótki w strojach uwaga uwaga galowych nieomal. Koszula, krawat, pulower. I nienienie, mylicie się sądząc, że zaraz oto wyskakują ze swoich domostw w działkowe drelichy wygalantowani. Wszelkie te prace w rzeczonych zwisach męskich eleganckich wykonują. No po prostu z klasą robota.
Dziś wydarzył sie cud nieomal, oba dzieci zasnęły po południu, oba na raz, jak tu mieszkamy rzecz podobna się nie wydarzyła. Jak już ujrzałam, że Zosia padła, Franka siup do wózka i spał za minut dziesięć jak suseł. Nie wiedziałam w co włożyć natenczas ręce. Czy może poczytać, czy też spać z nimi, czy przesadzać rośliny z kąta w kąt, czy też pójść w prace domowe i posprzątać... wybrałam pracę twórczą i postanowiłam zrobić upominki dla moich przyjaciół, z którymi jutro na lavender party inicjujemy sezon tarasowo-grillowy. Mam nadzieję, że nikt z nich tu nie zagląda (przynajmniej chwilowo), bo nie będzie niespodzianki...
Niech no się tylko nie wydaje, że to tak aż super, bo przez to spanie w dzień moja starsza latorośl jeszcze pokutuje i mi się pod nogami i rękoma na klawiaturze kręci.
No i co ja jeszcze chciałam. Chciałam magnolię. Matko, jak mi się marzy! Szukałam już ostatnio w sklepach ogrodniczych i były nawet, ale budżet nam się kurczy i się nie zmieściło takie drzewo w tym miesiącu. Mam za to w domu jaśmin i pachnie bajecznie, a magnolie podziwiam codziennie u sąsiadów niedaleko.
I co jeszcze. Nie mamy samochodu. Jeden zdany, drugi do odebrania w poniedziałek dopiero. Za to jaki. Z abs, asr, lsd i lpr i czym tam jeszcze. Ludzie kochani, czego tam oni jeszcze nie wymyślą. A na zakupy jutro wybiorę się hulajnogą albo łódką przez jezioro. Jedno jest pewne, pójdę/pojadę/popłynę w japonkach, bo lato w pełni, lawenda w rozkwicie i tylko tulipany jeszcze w pąkach.

czwartek, 12 kwietnia 2007

godziny szczytu


Przychodzi godzina kryzysu. Codziennie. Tak o piętnastej trzynaście mniej więcej. I siedemnaście sekund, żeby być dokładnym. I od tej godziny bez kija nie podchodź i mąż wracaj natychmiast, bo najchętniej trzasnęłabym drzwiami i się w lesie ukryła na najbliższe trzynaście godzin.
Dziś godzina zero też nadeszła, tylko dziś nie mogę lamentu podnosić mężu wracaj, bo mąż na drugim krańcu kraju i ni go widu ni słychu. I co, noż chba pójdę plewić pigwę, co  mi zaplecze ogrodu porasta, rano szalałam z cebulkami, ale aż boję się jutra, bo jutro też pryska daleko i wróci pociągiem. Ludzie, ja tu wszystkich po kątach porozstawiam. Musztra jak w szkole z internatem sióstr niech im tam będzie szarytek.
Łeb mi pęka. Franek jako, że chłop coraz większy - płacze głośniej. Zosia, jako że ma szlaban na słodycze, marudzi donośniej. Rarunku, bo oszaleję. Idę na dwór, tam płacz jakoś się rozlezie po przestrzeniach, tu się od murów naszych czterdziestometrowych odbija i wraca rykoszetem, jest podwójny i matko jedyna zaraz nie wytrzymam!!

środa, 11 kwietnia 2007

refleksjologia


Pełna jestem dziś refleksji, niektóre z nich sprzeczne we własnym stosunku.
I nie wiem, czy rozwinę je wszystkie, ale jakoś może ubiorę je w słowa i uporam się nimi, bo po głowie mi się tłuczą i myśleć nie dają.
Pierwsza z nich dotyczy mojego życia (o tak, będzie poważnie, pompatycznie i dystyngowanie). Bo czasem czuję, że wszyscy (prawie wszyscy) wokół mnie myślą, że nad nim nie panuję i czują się w obowiązku prawić mi rady, morały, pouczenia i wskazówki.
Dotyczą wyżej wspomniane każdego odgałęzienia mojego życia, od wychowania dzieci, przez małżeństwo do rozbudowy domu i sposobu wieszania prania, żeby się swetry nie porozciągały, albo, w zależności od tego, kto to mówi, żeby się porozciągały właśnie i dłużej synowi mojemu służyły.
No bo to źle, ach jakże źle, że wciąż śpimy razem z dziećmi. I przecież one dawno już do swoich pokojów powinny wyjechać. I jakże to źle, że Zosia do przedszkola nie chodzi ani, co gorsza o zgrozo pójść nie zamierza. I jakże niedobrze, że nie umiem i nie chcę jej na dłużej zostawić z kimś innym typu babcia. I jakże to niewskazane dla naszego pożycia, że nie wychodzimy bez dzieci nigdzie. I jakże to niepożądane dla mojej kariery, że do pracy wrócić nie chcę. A jakże to nieefektownie rozbudowywać dom w tę stronę a nie w tamtę. A może jednak powinniśmy przemyśleć w górę i o piwnicy pomyśleć trzeba KONIECZNIE, bo bez piwnicy to nie dom. I dlaczego my mamy tyle regałów i książek na nich, one tylko kurz zbierają. I kiedy położymy wykładzinę na podłogi, bo zimno. I czy znów nasze dziecko będzie chowane z gołymi stopami i bez czapki i dlaczego. I jak to nieodpowiedzialnie brać teraz do domu psa. O kocie nie wspomnę. I tak dalej.
I ja nikogo o radę nie pytam. Czasem narzekam, ale każdy chyba trochę narzeka. Bywam zmęczona, ale kocham moje życie w takim kształcie, jaki teraz przybrało. I po co każdy czuje się upoważniony do komentowania głośno i dobitnie naszych decyzji. My nikogo nie pytamy, my po prostu informujemy. Rady więc są zbyteczne. I frustrujące.
Inne moje refleksje dotyczą tego, czy kawę dziś wypić gorzką, jak zwykle, czy też słodką, z miodem, czasem mam na taką ochotę. I czasem, kiedy powiem o tym głośno, słyszę „co ty pijesz, jak ty to w ogóle możesz pić, słodka kawa???? bleee”
I kolejna refleksja moja: czy i ja czasem taka nie bywam? Taka pani dobra rada? Niepytana o zdanie, pełna pomysłów niczym Kasia z rubryki napisz do Kasi w popcornie za moich młodych czasów (obecne są równie młode, choć zupełnie inne).
Nie mogę się doczekać weekendu, tarasu pełnego świeczek przeciw komarom, grilla i przyjaciół. Powrót do domu po świętach był piękny. Wiem na pewno, że tu jest nasze miejsce. Już je pokochałam i oswoiłam.
I panuję nad własnym życiem. Mimo tego, co myślą inni.

niedziela, 8 kwietnia 2007

świątecznie


No i mamy dwa zęby u Franka. Coraz doroślejszy ten nasz syn się robi.
A ja odpoczywam, bo do opieki nad dziećmi mam tabuny ludzi, i tylko nieco mnie wkurza, że ciągle te dzieci całują i mimo zmęczenia najchętniej nie wypuszczałabym z objęć tych załączników moich. I jeszcze tylko mnie wkurzają trochę te komentarze, że jest im zapewne zimno i żeby mąż (nigdy słów tych teściowa do mnie nie kieruje) ubrał Zosi/Frankowi bluzę, czapkę, skarpety, okrył dodatkowo i takie tam. Jak mówię jedynie trochę mnie to wkurza.
A kiedy rano usłyszałam, że mamy jeść „chlebeczek, suchareczki” to mało z tapczanu nie spadłam. O rany, jak ja nie lubię zdrobnień na siłę. Ja to w ogóle nie lubię zdrobnień.
No ale oprócz tego, że po prostu mam już dość teściowej i jej tekstów głupawych czasem, to jest ona doskonałym opiekunem naszych dzieci, o cioci nie wspomnę, bo ona w ogóle jest skarbem, i służy mi powietrze górskie, dobrze mi poza domem. Odwykłam już nieco od podróży, a Franek w ogóle do nich nie przywykł (Zosia w jego wieku przejechała już pół Polski, zaliczyła i morze i góry i jeziora) i końcówka podróży przebiegała przy wtórze czarownym płaczu (radia w samochodzie nie mamy), ale czuję, że brakowało mi tego i latem pójdziemy w góry, Franka na plecy, Zosia biegiem (bo ona zawsze wszędzie biegiem) i sru na Śnieżnik.
Idę świętować. Dość mrzonek.

środa, 4 kwietnia 2007

porannik


No i chyba po groszku. W nocy było chyba z minus pięć, sądząc po temperaturze obecnej (jasna cholera dwa stopnie i nie wiem, czy się w kurtkę puchową na spacer opatulić?? Ona już głęboko na zapleczu zakopana na następną zimę czeka). I zapewne ten niespodziewany jednorazowy przymrozek moje nasiona unicestwił. Wiem, wiem, pewnie wystarczyło obejrzeć prognozy, ale ja tam pffff, nie oglądam. Więc załamanie pogody było nagłe i nieoczekiwane. Ale słońce świeci intensywniej niż zwykle. Odbijając się od białej ściany domku obok razi w oczy solidnie. Więc nie wiem, czy ufać termometrowi i założyć puch czy też pójść za głosem serca i japonki wygrzebać. Hmm, problemy od rana takie powiedziałabym transcendentalne (cokolwiek to znaczy)!
Ale już za to prawie mam obiad, kurczęcie uda już upieczone i mam w domu zasłonę dymną, bo pochłaniacz wisi już dwa miesiące, ale jakoś filtrów nie ma, czy coś. I jak otworzyłam okno, żeby wywietrzyć (matko, to się będzie wietrzyć kilka dni chyba) to szron mi sie na szafkach pokazał, więc zamknęłam, żeby jednak dzieci mi się w sople nie pozamieniały.
Franciszek się obudził, więc pójdę go ogarnąć, Zosię też i siebie na końcu, bo zamiast od siebie zacząć, kiedy Młody spał a Młoda zajęta była domisiami, ja się w cyberprzestrzeń zanurzyłam, a to, jak powszechnie wiadomo, zgubne.
Miłego dnia!
 P.S. poszłam na ten spacer i mało mi głowy ten lodowaty wiatr nie urwał. Dobrze, że zmiksowałam głos serca z termometrem i poszłam w płaszczu wiosennym i golfie wełnianym pod spodem...
P.S.2. Franek ma zęba, dolną lewą jedynkę. Wrzeszczeć niestety nie przestał, chyba druga na wierzchu...Wystukałam własnoręcznie, więc podobno mam sukienkę. Zosi też wystukałam te dwa lata temu i sukienki coś nie widzę, hmm. Może powinniśmy z mężem omówić tę kwestię.
Idę na obiad.

wtorek, 3 kwietnia 2007

groszki i róże


Groszek posadzony. Jeśli nie zgnije w ziemi (bo wody gruntowe u nas równo z gruntem stoją, jak dobrze nadepnę już wypływają) to może nawet wzrośnie. No chyba, że go potraktuje jak chwasty, bo ja się na roślinach nie znam, he he he. Ale to mu raczej nie grozi, bo ja nie wiem, czy mnie na pielenie kiedykolwiek weźmie...
Posiałam także dimorfetkę. Uwielbiam to słowo. Brzmi dla mnie cudownie, naprawdę. I kwiaty wyglądają uroczo. I tak sobie sieję i sieję jak mała ogrodniczka, i się zastanawiam, do kiedy mi starczy tego zapału. Nakupowałabym ze sto pięćdziesiąt sadzonek i nasion, nawet pomidory ostatnio miałam w ręce, ale czy ja to wyhoduję? Czy najpierw mi tego kruki i wrony nie rozdziabią a później krety nie zryją a następnie chwasty nie zagłuszą, bo pochłonie mnie jakaś powieść i dam się ponieść wyobraźni i o rzeczywistości, zwłaszcza roślin, zapomnę? Albo mnie pochłonie (i to już znacznie bardziej prawdopodobne) przewijanie, zabawianie, wożenie, noszenie, tulenie, głaskanie, karmienie i inne nie mniej zajmujące i wciągające czynności? I co wtedy? Gdzież się moje dimorfetki, groszki i słoneczniki podzieją? Zapadną się w otchłań glebową o konsystencji gliny o odczynie kwaśnym?
Franek siedzi. Zupełnie samodzielnie sobie siedzi i już leżeć nie umie, więc gondola poszszszła. Czas na nowy etap – witaj spacerówko, skądś cię już znam, gdzieś cię, kurcze, już widziałam. Ale ale z tym siedzeniem to jest tak, że jak sie zapatrzy to jak wańka wstańka, leci. I dziś poleciał bezwładnie i przygrzał noskiem i co, no ma go jak Gołota z przeproszeniem. Ale iiitam, długo nie płakał, on w ogóle mało płacze, kochane dziecko.
Zosia też kochana, i spostrzegawcza, dziś przy stadninie koni rzekła: patrz mama, ten koń je swoje kupy... no i co miałam powiedzieć, jak dokładnie o tym samym pomyślałam.
Ciężka noc za mną, tak się kłóciłam z mężem, że rano po obudzeniu aż chrypę miałam. Sen skończył sie tym, że koleżanki wynajęły mi nianię, tak byłam zmęczona. Czy sny nie są projekcją rzeczywistości???
Pociesza mnie jedynie fakt, że nie tylko ja na wszechogarniające zmęczenie narzekam, że są wśród nas równie utruci życiem i że może to minie z upływem wiosny i z rozwojem kwiecia na drzewach owocowych.
No to (s)padam.

poniedziałek, 2 kwietnia 2007

ordinary day


Zaszczepiłam dziś me wtórorodne. Waży zaledwie 8 kilo 700 gramów, czyli tyle, ile jego siostra. Jak miała 11 miesięcy.
Nie no ja zupełnie nie wiem, po kim ten nasz syn taki wielki. Listonosz też taki z drobiazgu raczej ;)
A poza tym co. Czekam na wieści spod Warszawy, gdzie dziecko ma na świat przyjść lada moment, myślę już o wyjeździe świątecznym, bo oto po ponad roku zawitam u teściowej, i wcale ale to wcale mnie nie martwi, że mąż będzie czasem wracał z pracy wieczorem. A ja co? Cyborg? Czy z rodziny? Czy może choć podobna??? Szlag mnie trafia.
Chcę się uczyć włoskiego. W grupie stuosobowej najchętniej, żeby trochę z ludźmi dorosłymi poprzebywać. I chcę na jogę. O rany jak bardzo chcę na jogę. Bo siłowni wraz z aerobikiem to mam w domu na co dzień w bród.
Teraz odpoczywam przed monitorem, ale już zrobiłam pasztet, posprzątałam CAŁĄ chatę z myciem podłóg łącznie (dobra, bez okien, poleciały w zeszłym tygodniu) i bawiłam ząbkującego niemowlaka i budowałam wieżę z klocków i wieszałam pranie w sposób idealny, żeby prasować nie było trzeba i zrobiłam sałatkę, bo głodni byli wszyscy i umarłam zaraz potem. A jak już się ocknęłam to położyłam te wrzeszczuszki kochane i uśmiałam się do łez, jak Franek bawił sie własną stopą, ssał ją, rzecz jasna i wściekał się, bo ruszając paluszkami u nóg wyjmował je sobie z ust. No heca.
A teraz kręgosłup łupie a groszek pachnący nadal w opakowaniu, a już mógłby kiełkować.
Dobra, lecę czytać „pokochać ogród”, może mnie odmieni ta książka.

niedziela, 1 kwietnia 2007

.


Koncówka tygodnia mogła się źle skończyć, wdowieństwem nawet, bo byłam tak zmęczona i wściekła przez to, że mąż nieomalże życie z mych rąk by stracił.
No bo kto, dzieci nie skrzywdzę przecież.
Ale było widać, że gromy ciskam, z oczu chyba szły i już o dziewiętnastej w piątek usłyszałam: ubrać się i dzieci, żeby siary nie było, wyjeżdżamy.
A był to dzień kwarantanny ospowej dwudziesty, czyli przedostatni, i nie chciałam, by właśnie wtedy coś się wydarzyło, więc kolejny powód do przestępstwa miałam, bo przecież nie myśli ten mój mąż, czy co?
Ale on zabrał nas do miasta do Bowaru nowego starego i dał mi uwaga uwaga godzinę, bo już o dwudziestej pierwszej zamykali...
No i wydałam ponad stówę na książki...
W tym poradnik, jak pokochać ogród (bo ja, tak szczerze mówiąc, to nie cierpię w ziemi grzebać. Ale dziś nabyłam dwie donice urody przecudnej - drewniane beczki, oraz cztery doniczki lawendy i wydałam na to koszmarne pieniądze, ale mąż jest hojny, bardzo hojny, na wiele się zgodzi, bym tylko pokochała ten ogród. I teraz dzieki tej lawendzie mam prawie Prowansję na tarasie...).
A dzieci i tata spali w samochodzie w centum miasta.
Wczoraj byli goście i dziś przyjechała mamusia, co to odwiedza mnie rzadziej niż teściowa, a ma do mnie 12 kilometrów, w przeciwieństwie do teściowej, która ma ponad trzysta. Pociągiem.
A dziś pochłonęłyśmy z Zosia i przyjaciółką mą podróżniczką, co nas chce dla prawie Milanu zostawić, pół arbuza i to już naprawdę był piękny koniec weekendu. Baterie podładowane, nastrój lekko lepszy, kieliszek wina obok, dzieci śpią, ospy nie ma.
Żyć nie umierać!
Czego wszystkim życzę!