Notka dzisiejsza może być nieco zaskakująca, gdyż w przeciwieństwie do ostatniej - hormony mi wybitnie nie sprzyjają, wolne, prawdziwie wolne zapowiada się za uwaga trzy tygodnie, przede mną mord, pot i dupa, a jakoś mi dziś lżej, obezwładniające i otępiające rozeźlenie schowało się może nie wiem, pod śniegiem (muszę to zapisać, bo nie uwierzę za kilka lat, iż siódmego kwietnia śnieg na całej połaci radośnie swe oblicze ku słońcu wystawiał) i mimo pms w pełnej krasie, nie drę ryja na wszystko, co się rusza wokół (nie bez znaczenia pozostaje, że mąż pomaga koledze 10 kilometrów dalej, dzieci bawią się w bezpiecznej pięciusetmetrowej odległości u kolegi, a rodzice roztropnie udali się na spacer do brata, w zasięgu mojego ryku pozostaje psa, odporna, przyzwyczajona, widać).
Święta minęły śnieżnie, nie ma o czym pisać, przede mną wyjazd do stolicy w tym tygodniu z grupą dwudziestu nielatów, mam nadzieję, że śnieg stopnieje, nabyłam przepięknej urody kozaczki czerwone na tę okazję, z czego ja się, głupia pinda cieszę, z kozaczków w kwietniu, dobre.
A we wtorek popis wiosenny moich rodzonych, pierwszy publiczny występ syna, drżę, stękam, popędzam, namawiam, pocieszam, relaksuję, uspakajam, słowem - matkuję całą sobą.
I kupiłam drugiego kindla (obawiam się, iż nie jest to ostatni egzemplarz w rodzinie), gdyż miałam dość ciągłej batalii o mojego własnego, mąż pokochał stworzenie, jak własne!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz