środa, 19 września 2012

aikido

Nerw mną kieruje bezustannie, dziękuję (thank you, but no thank you). Drę się jak opętana, z równowagi wyprowadza mnie poranny deszcz i popołudniowy chłód.
Ale.
Postanowiłam się, a raczej dzieci, usportowić, i oto za kwadrans wyruszamy na pierwszy trening aikido. Wydarzenie jest bezprecedensowym, gdyż oto (w ramach wstydliwych wyznań) ujawniam, iż nigdy wcześniej nie zapisałam dzieci na żadne zajęcia dodatkowe. Żadnego angielskiego, tańców ani piłki nożnej. Tenisa też. Ani kursu kaligrafii. Po przedszkolu wracały karnie do domu, po szkole też. Ale że szkoła oprócz szeroko pojętej muzyki niewiele oferuje (ze sportami w ogóle porażka), musimy działać sami.
Nadejszła zatem wiekopomna chwila.
Jedziemy.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz