kasztanowe dni

W ramach wstydliwych wyznań powiem wam, iż boję się burzy. Lubię jej nastrój, lubię zapach po, ale się boję. A zapowiadali. A przestrzegali. Poszłam spać nakręcona kolejnym dniem bólu brzucha Zośki (byłam  u lekarza, mam skierowanie na badanie jej krwi i moczu), w efekcie nie mogłam zasnąć, śniły mi się zakupy w lumpeksie w powiatowym mieście niedaleko Poznania (i był to sen niemal proroczy, gdyż dziś nabyłam trzy pary spodni i koszulkę za całe sześć złotych polskich W SUMIE, acz miasto było nie to ze snu), fabryka napojów gazowanych, było mi gorąco, chciało mi się siku kilkukrotnie, słowem - noc niespokojna od startu. A kiedy już zasnęłam, niebo rozświetliło pokój na tak długo, że możnaby krzyżówkę spokojnie rozwiązać przy tym świetle, Z PRZEKROJU krzyżówkę, dodam, i jak pierdyknęło, to wywinęłam kozła w łóżku wraz ze staniem na rękach i mostkiem za jednym machnięciem kończynami, tak się wystraszyłam. Zofia opowiadała, iż obudziła się zalana łzami, więć przylazła, Fransik trafił do naszego łóżka kwadrans przed burzą, więc w komplecie próbowaliśmy dotrwać do rana, acz umęczona gorącem i tłokiem przeniosłam się na dół piętrowego łóżka w pokoju syneczka (i znów zapętlam się w długie zdania, czy wszyscy nadałżają?). Jako, iż dziś jako jedyna musiałam zwlec swe członki w celu udania się do pracy, umiecie sobie wyobrazić mą doskonałą kondycję po TAKIEJ nocy.
A w szkole było dziś rozkosznie. OECD publikując swój "raport" wylewający wszystkie prawdy o pracy nauczycieli, miało rację, dziś na lekcję przypadało mi troje dzieci, frekwencja powalająca (jak sam pomysł pracowania w taki dzień...).
Latte przygotowana przez męża, na tarasie smakuje jeszcze lepiej.
Dogoniło mnie dziś, nie wiedzieć czemu, wspomnienie egzaminu maturalnego. Minęło trzynaście lat! Kiedy???